Laatst heb ik over je geschreven.
Dertien jaar oud, wachtend op betere tijden, aan een tafel in Aleppo werkend aan een complete maquette van jouw stad. Voor als de oorlog over was. En je al die ruïnes om je heen kon veranderen in prachtige gebouwen. Want je wordt architect.
Een vliegveld, een park, een toeristische plek met hotels voor de toeristen. Alles in elkaar gezet met karton, plakband, watjes, touwtjes. Lees verder Waar is Mohamed Qutaish?
No shit, no story. Om maar even een passend Storytelling adagium aan te halen.
En: wat wordt 2016 dan een veelbelovend jaar!
Want we leven op een prachtige aarde, met heel veel mooie mensen Lees verder No shit, no story!
Laatst stuitte ik op een lezing van Ton van der Kroon. Over zijn kijk op het Midden-Oosten. Mede gevormd door zijn werkzaamheden daar.
Er komen oude verhalen langs. Van Tolkien’s “In de ban van de ring” tot Parcival en de vervlechting van de verhalen van de Koran, de Bijbel en de Thora.
Hij gaat van lang geleden naar het heden. En voor nu stelt hij dat het nodig is om de “mannenoplossingen” los te laten en naar de meer vrouwelijke oplossingen te gaan. Lees verder Een andere kijk op het Midden-Oosten
Tot grote verontrusting van manlief kan ik me erg druk maken om de wereld.
Dat de beelden op Facebook met absolute 18+ beelden voorbij komen past ook niet bij “always look at the bright side of life”. Bommen op Syrie. Op Irak. Bootvluchtelingen en menselijk lijden aan de grens van Europa. Met kampen. En ook ín Europa. Mensen in de modder en kou in Calais en Duinkerken (nu ongeveer 7000 mensen, waaronder ook vrouwen en kinderen). Wat mijn hart echt breekt zijn de kinderen.
Voor de vrouwen die dezelfde pijn voelen. En niet weten hoe ze hun ogen kunnen sluiten en ook niet wat ze kunnen doen.
Ingesloten vinden jullie een prachtige opname van een interview van Oprah Winfrey met Marianne Williamson. Over de rol van vrouwen in hun eigen huis. En ook in de wereld. Lees verder Oprah Winfrey interviewt Marianne Williamson: “Be the change”.
De terroristische aanslagen in Parijs zijn nu bijna een week geleden. Dat velen meeleefden met de slachtoffers, hun familie en vrienden, dat was duidelijk. Veel mensen plaatsten daarom de Franse vlag door hun Facebook foto.
Gelijkertijd was er ook verdriet, juist dóór die foto. Lees verder Meeleven met Parijs. En..
Afgelopen zaterdag stonden er twee interviews in De Telegraaf die ik met plezier gelezen heb. Eén met Isabel Allende, één van mijn favoriete schrijfsters. Eén met John Grisham. Wie kent hem niet.
Beiden spraken over de positie van en leiderschap door vrouwen. Lees verder Vrouwelijk leiderschap?
Soms duurt het even voor ik denk: “Héé, dat was eigenlijk een gek gesprek”.
En dat ik dan ook nog denk “en ik deed nét zo gek”.
Het kwam eigenlijk doordat iemand, wat besmuikt, in een gesprek met wat mensen zei: “Eigenlijk, hè, is de reden waarom ik doe wat ik doe, dat ik wereldvrede wil”.
En wij barstten uit in een smakelijk lachsalvo. Lees verder Whoehaha, wereldvrede
Toen het peutertje Aylan levenloos gefotografeerd werd op het strand sprak ik de wens uit dat in het Midden-Oosten mensen met de spirit van Mandela zouden opstaan.
Om het Midden-Oosten uit de ellende te krijgen en op weg naar vrede. En het is net als met rode auto’s: als je er aan denkt kom je ze plotseling tegen.
Dit weekend kreeg ik het verhaal van Ali Abu Awwad voorgehouden. Lees verder Hoopvolle verbindende verhalen
Sinds gisteren ligt er een steen op mijn maag. Eerst kreeg ik een appje: “Heb je telegraaf gezien met het aangespoelde kindje”. Nee, dat had ik niet. Maar wat een verontrustend zinnetje. En toen ik de foto zag, landde de steen recht onder mijn navel.
Onze jongste is 4. Net een maatje groter dan het hummeltje dat ik daar met zijn neus in het zand zag liggen. Waar het me tot nu toe nog lukte om de verschrikkingen die de vluchtelingen meemaken langs de rand van mijn comfortabele leven te laten glijden, zijn ze nu binnen. En zo, dit doet pijn. Lees verder Welke held volgt de oproep?
