Het viel een beetje op, denk ik.
Eerst gooi je een paar berichten per week op het net en dan … is het stil.
Dat is niet mijn schuld. Maar van een boek dat ik vorig jaar op mijn verjaardag kreeg. Het heet “De eetbare tuin”.
Gedurende de winter heb ik het verslonden. In verschillende volgordes. En ergens in februari dacht ik “waarom niet?”
Dus ik heb een ontwerp van mijn tuin gemaakt, voor en achter. Rekening houdend met zon, wind, water en wensen. Een werkplan, voor de komende twee jaar. Ik ben begonnen met zaaien. En daar zit ‘m het werk.
Want je zaait cherrytomaten in twee zaaibakjes. Dat worden dertig kleine potjes. Dan dertig grote potjes. En dat staat nu allemaal in de tuin.
En hetzelfde proces doorloop je voor de gele en rode bietjes, venkel, koolraap, sla, salie, nog drie soorten tomaten, pompoenen, artisjokken. Peper en paprika moeten nog opkomen. Boven op de vensterbank van mijn oudste staat nu de volgende opgekomen lading: mijn vergeten groenten Brave Hendrik, melde, palmkool en bospinda’s.
Het idee is dat we straks echt uit de tuin kunnen eten.
En stiekem zijn we al een beetje begonnen. Pesto met zevenblad. Hartige taart met geroerbakt mosterdblad. Mayo met kruiden.
Dus als je me online mist, zit ik waarschijnlijk met mijn handen in de prut. En voor wie net dacht: hee, zevenblad, dat heb ik ook! het recept van de pesto:
Zevenbladpesto
Twee handen zevenblad, flinke hand geraspte kaas, hand gepelde walnoten, half tot één knoflookteentje (of daslookblaadjes), beetje olijfolie.
Alles in de maatbeker behalve de geraspte kaas. Staafmixer er op. Dan geraspte kaas er doorheen roeren. Smeuig maken met olijfolie.
Leuk, Wiets, ik zie het je allemaal doen! Beeldend geschreven, lekker vlot!
Bedankt :0)