Niemand kijkt

Vijf minuten te vroeg loop ik het schoolplein op. Niemand kijkt me aan.

Iedereen – geen geintje – gaat volledig op in zijn of haar mobiel. Niet alleen jonge haastige vaders en moeders, ook de opa’s, oma’s en de leidsters van de opvang.

Helemaal connected, ofzo.

Al loop ik op mijn handen over het schoolplein, valt dat niemand op.

Naast een korte glimp van die rare werkelijkheid waar we nu in zitten, heb ik ook een gelukje. Ik heb een fladderige zomerjurk aan en de wind blaast daar nogal ongelukkig onderdoor. Soort Marilyn Monroe, maar dan zonder tijd “to strike a pose”.

Dat is geen probleem. Iedereen kijkt toch op zijn mobiel.