Onze tuin is mijn nieuwe project.
Ik droom over groentes en fruit bij mijn achterdeur. Kippen. Wormenbak.
En mijn twee gigantische zonvreters ruimen het veld voor een appelboom en een hazelnoot.
De opa’s staan met scheppen en bijl klaar en ook manlief komt naar buiten. Het regent. Het is koud. En hij is iets kwijt.
Want waar is zijn werkjas? Waar zijn zijn warme truien?
Ik zie dat het hem langzaam begint te dagen en de opa’s liggen vlak. Zijn warme kleren zijn… in Idomeni.
“Ergens” vraagt hij voor de zekerheid, “loopt een lekkere warme Syriër?”
Ik beaam het. En hij gaat rillend aan het werk.
Ik heb wel een excuus voor mijn misschien iets “too much”. En dat zijn mijn hersens.
De bedrading van hersens – meer specifiek, de spiegelneuronen – maakt dat mensen andere mensen willen helpen als ze in de ellende zitten. En dat heb ik dus gedaan.
Voor wetenschappelijk bewijs: check onderstaand filmpje van Dacher Keltner, psychologie professor aan de Berkeley Universiteit van Californië.
Hoopvol ook: het is een reflex die de mensheid kan redden.
Maar evengoed, sorry schat. Ik maak het goed, echt waar :0)