De terroristische aanslagen in Parijs zijn nu bijna een week geleden. Dat velen meeleefden met de slachtoffers, hun familie en vrienden, dat was duidelijk. Veel mensen plaatsten daarom de Franse vlag door hun Facebook foto.
Gelijkertijd was er ook verdriet, juist dóór die foto. Want vele mensen rond de wereld hebben te maken met de gevolgen van terroristische aanslagen en oorlog. Die 120 doden zijn echt het topje van de ijsberg.
Terroristische aanslagen, oorlogen, verdrinkende vluchtelingen op hun barre tocht naar ons Europa. Om maar iets te noemen.
Wij waren diep geraakt door het Iraakse jongetje Aylan, die de overtocht naar Europa met een boot niet overleefd had. Hij werd een symbool, maar was niet het enige slachtoffer.
Het verdriet gaat daar over.
Waarom wordt de één wel gezien en de ander niet?
Waarom tonen we soms massaal ons medeleven en reageren we niet bij andere gebeurtenissen, die net zo ingrijpend zijn voor de betrokken mensen?
Op Facebook circuleert een filmpje van een wijze Franse papa met zijn zoontje. Ik zal hem hieronder plaatsen.
Het gaat over het herdenken van de slachtoffers van Parijs met bloemen en kaarsen. Onze verdediging in deze tijd. Tegen de gruwelijkheden die gewone burgers zomaar kunnen overkomen. Overal.
Ik zeg, bloemen en kaarsjes. Om álle slachtoffers van oorlog en terrorisme te laten weten dat we met ze meeleven.
Het leed is te groot en te veel. Ik denk dat wij het niet kunnen bevatten. Het is misschien niet eens goed voor ons als wij dat wel zouden kunnen. Ik denk dat wij het leed alleen kunnen verteren als het ons in hapklare brokken wordt aangeleverd. Het ene aangespoelde jongetje staat symbool voor al de vluchtelingen. Parijs voor alle aanslagen waarbij veelvouden van 120 slachtoffers omkomen. Een schokkend filmpje van één stervende kip voor al het dierenleed in de bio-industrie. Die enkelingen staan als pars pro toto model voor wat alles wat ons teveel, niet meer vatbaar en te onoverzichtelijk is. En al dat leed valt in het niet als een goede vriend sterft aan kanker.
Soms vraag ik mij af of de mondiale bereikbaarheid die wij onszelf hebben gegeven niet te veel is voor ‘de’ mens. Zijn wij er wel op gebouwd om wereldburger te zijn? We kunnen zelfs niet ‘de’ Europeaan zijn of ‘de’ Nederlander. Dorps- buurt- of stadsgenoot is al moeilijk en zelfs alles bijhouden in familie of vriendenkring gaat met regelmaat mis.
Kaarsjes en bloemen maar ook de muziek en de pen om onze doden te eren. Een aangespoeld kind en een kaars. Een onthoofde gijzelaar en een bloem. Tekenen van onze onmacht. Tekenen van onze kracht.
Bedankt voor de mooie reactie.
Het is ook wel wat veel om te bevatten, inderdaad. Met mildheid naar elkaars onvermogen tot verteren kijken is misschien een beginnetje.
Met in dit geval Parijs als symbool voor alle aanslagen waarbij veelvouden van 120 slachtoffers omkomen.