De kinderen zingen, allemaal. 4 of 13 maakt niet uit, het vooruitzicht is goed genoeg.
Manlief pakt me bij mijn bovenarmen en kijkt me diep in mijn ogen.
“Sinterklaas zet zijn cadeau’s bij de achterdeur!”
Já já. Ik weet het nu. Twee jaar geleden werd door Piet op het raam gebonst. En liep ik met de kinderen uitgelaten naar de voordeur. Geen idee waarom. Daar stond…. manlief. Helemaal perplex.
We zijn weer naar binnen gegaan. Hebben verder gezongen. Piet klopte aan. En zie daar, bij de achterdeur! Een zak met cadeau’s.
Zo ook dit keer. We zingen. Piet bonst op het raam. Ik ren met de kinderen naar de achterdeur. Een zak cadeau’s!
En wat jammer, papa had het heuglijke moment wéér net gemist.
Het begon mijn kinderen ook op te vallen dat pappa er altijd net niet was. Buurman ingeschakeld. Ook verkeerde deur. Gelukkig geen buurman te zien. Die had een snoekduik in de struiken gemaakt toen hij merkte dat het fout ging. Die moest aan zijn kinderen verklaren hoe hij plotseling aan al die striemen en krassen kwam.
Toegewijde buurman!