Jaren geleden volgde ik een cursus waarin de trainer de volgende stelling neerlegde:
“Je kunt alleen iets veranderen aan wat binnen je cirkel van invloed ligt. En alles wat alléén binnen je cirkel van betrokkenheid ligt, kost je energie en heb je geen invloed op. Als je slim bent stop je daar geen energie in. Zo lees ik ook geen krant. En kijk ik geen nieuws”
Ik hou van redeneringen die lijken te kloppen. Het kwam me toen ook niet slecht uit.
Mijn oudste was net drie maanden oud en de hormonen vlogen nog door mijn lijf. Elk kind, hongerig, mishandeld, terechtgekomen in een aardbeving of anderszins ellendig er aan toe werkte buitensporig op mijn traanspieren. En daar heb je er nogal wat van in het journaal.
Kon ik dat ook zonder schuldgevoel overslaan.
Laatst kwam de redenering in een gesprek bij het koffieapparaat aan de orde. Er werd vakkundig gehakt van gemaakt.
“Als ik neerstortte in een vliegtuig, of terecht kwam in natuurgeweld, zou ik het fijn vinden als mensen in ieder geval aan me dachten. Dat ze met me mee leefden. En het rot voor me vonden. Ook al helpt me dat geen stap verder.
Gewoon een beetje menselijk meeleven.
Dat hoort er bij”
Zo simpel doorgeprikt. Je kunt het wel niet veranderen, maar je bent mens, en een beetje compassie is op zijn plek.
Drogreden, noemden we dat tijdens de studie. Tssss. Spuit 11.
Alles binnen laten komen dus, zo nodig met een doos tissues bij de hand.
Al schijnt al die pijn je ook gelukkig te kunnen maken. Aldus de Dalai Lama.
Zie daarvoor bijgaande Ted-talk van Robert Thurman. Met als mooie oneliner: “Wat gebeurt met anderen gebeurt met ons”. En voor mensen zoals ik, een meditatie oefening om je kring van medeleven uit te breiden. Eens kijken wat voor uitwerking dat heeft.