Er is paniek op de bank. Mijn zoon en dochter roepen naar elkaar: “Zie je dat! Daar! Wie is dat? Wat is dat? Kijk, daar!!”
En dan, vol verbazing: “Het is die kleine!”
Ik snap die verbazing. Hun jongste broertje zat lekker tussen ze in, met mijn I-pad, met een voor een 4-jarige verantwoord tekenspelletje. En plotseling verschijnt hij in hun wereld in Minecraft (lego, maar dan hedendaags). Wat betekent dat hij, die alleen zijn naam kan lezen, zelf naar hun spel is gegaan, naar hun wereld is gegaan, met ze heeft “geconnect” en dat hij nu gezellig bij ze is. In de I-pad dan, wel te verstaan.
Hij is jong, dus hij heeft nog iets te leren. Voor Zombies moet je uitkijken, de hond van je zus mag je niet dood maken, dan heb je ruzie en nog veel, veel meer waar ik niets van af weet.
Dat digitale gedoe is ook een beetje eng. Laatst had ik in ene de White Trash Movement geliked op Facebook, wat dat ook mag zijn. En toen ik onder toeziend oog van mijn jongste (stom, stom, stom!) twee spelletjes verwijderde die hij nooit speelde, had hij in een mum van tijd mijn LinkedIn en mijn FaceBook verwijderd. Revanche, zeg maar.
Daar hebben we even een goed gesprek over gehad. Natuurlijk.
En als je een spelletje met me speelt op Facebook? Dat ben ik niet.
Hahahaha… geniaal zo’n ventje!