Als Grey ook een tintje had gehad, was er niets aan de hand geweest. Maar nee, blond peentjes haar en blauwe ogen. En zonne uitslag als hij zijn grote tenen niet insmeerde met zonnebrand. Niks tintje.
Vanochtend vroeg was Xandra wakker geworden van het soort kramp dat ze herkende van de vorige twee keren dat ze een kleintje op de wereld had gezet. Meteen was ze misselijk geworden. En dat had niets te maken met de bevalling zelf. Ze had het gevoel dat het al maanden op haar voorhoofd stond: SCHULDIG. En vandaag was het zo ver.
De kleine was wel stipt: vandaag was precies de uitgerekende datum. En wat ze precies 9 maanden geleden had gedaan, wist ze ook nog goed. Februari was het. En koud: ijskoud. Sommige mensen hebben last van een herfstdip. Zij niet. Een midden-in-de-winter-dip had ze gehad. De kinderen waren overdag naar school, het was grauw en somber. En als haar man ’s avonds binnen stapte, klaarde haar humeur daar ook niet van op.
Grey zag haar niet meer! Hij keek haar pas recht aan als ze heel hard riep “kabouters met hele lange baarden hebben ook gevoel, net zoals ruimtewezens en wurmen!”. Dan kreeg ze eerst de niet-begrijpende verbaasde blik en dan de geïrriteerde. ’s Avonds aten ze, badderden hun kinderen, deden hun ding en gingen naar bed.
Op een dag keek ze in de spiegel, zag haar wallen en haar ontevreden blik, en besloot dat het anders moest. Ze zou beginnen met haar huis: aanpakken en opknappen. Ze had een klussenbedrijfje gebeld en een week lang was haar huis onderhanden genomen door de mooiste man die ze sinds lang gezien had. Jeremy. Sexy bruine ogen, gebronsde huid en gespierde armen met tatoeages. Strak shirt over een gespierde borstkas en aan het eind van de middag een licht geurtje van hard werk.
Ze had hem stiekem bekeken en een week lang om hem heen gedraaid. Hij stak niet onder stoelen en banken dat hij die extra 20 kilo’s die ze inmiddels met zich mee droeg sexy vond: niets zo mooi als mooie ronde vrouwenbillen. Vrijdagochtend was de klus klaar. En de rest van de dag had ze het domste gedaan wat ze had kunnen doen: ze had het bed in de net geschilderde slaapkamer bekeken vanuit elke hoek waar ze in gelegd werd.
5 weken later stond ze met een positieve zwangerschapstest in het toilet. Haar wachten was daar, op dat moment, begonnen. Want de baby kon van Jeremy zijn, maar ook van Grey, nietwaar? En opbiechten voelde niet echt als een optie. De kinderen, het huis, Grey. Vroeger hadden ze het echt leuk gehad samen. Wat gooide ze niet weg!
De laatste maanden van de zwangerschap waren niet de makkelijkste geweest. Grey z’n werkgever was van de aardbodem weggevaagd. Plotseling was ook hij hele dagen thuis geweest. Hij was ook veranderd. In zijn ogen lag dezelfde blik als in die van haar beste vriendin toen haar man onverwachts overleed.
Grey praatte niet over wat hij allemaal gezien had. Maar waar hij eerst alleen haar niet meer had zien staan, leek nu alles wat om hem heen gebeurde niet meer tot hem door te dringen.
Xandra keek op naar de arts. Deze had net twee doorzichtige plastik handschoentjes omgedaan en keek nu snel op de enige klok die hing in de steriele ziekenhuiskamer. De weeën golfden inmiddels onhoudbaar door haar buik. Dit kleintje was van plan om vóór middernacht te voorschijn te komen. “10 cm, je mag persen”, instrueerde de arts. Grey ging naast haar staan.
In één lange perswee duwde ze de kleine naar buiten. Grey ving het op en legde met tranen in zijn ogen het natte bundeltje op haar buik.